Kwalifikacja: DRM.01 - Wykonywanie wyrobów koszykarsko-plecionkarskich

Temat wiązań w plecionkarstwie bywa mylący, bo terminologia jest dość bogata i pokrywa się czasem z potocznymi określeniami. W praktyce zawodowej rozróżniamy kilka podstawowych rodzajów wiązał, ale nie wszystkie nadają się do oplotu spiralnego. Wiązadło pojedyncze oznacza zwykle pojedynczy przewiąz lub oplatanie jednym elementem, bez wykonywania spirali – to raczej technika wzmacniająca, spotykana np. przy zakończeniach, a nie do budowania całych powierzchni o spiralnym charakterze. Wiązadło kątowe z kolei to sposób łączenia elementów pod określonym kątem, gdzie przewiązka biegnie wzdłuż przecięcia czy zbiegu dwóch części, często prostopadle lub diagonalnie. Ten sposób stosuje się raczej w miejscach, gdzie liczy się sztywność połączenia, na przykład w narożach lub na styku dwóch płaszczyzn, a nie w całościowych oplotach. Są jeszcze wiązadła rombowe, które bazują na przeplataniu elementów w taki sposób, że uzyskujemy efekt romboidalny – przypomina to trochę siatkę ogrodzeniową albo niektóre tradycyjne wzory na koszach. Jednak typowy oplot spiralny wymaga właśnie techniki oplotowej, bo tylko wtedy uzyskujemy charakterystyczny układ warstw zakręcających się wokół osi wyrobu. Często popełnianym błędem jest utożsamianie każdego przeplatania z oplotem spiralnym, podczas gdy to konkretna forma wiązadła decyduje o właściwościach gotowego produktu. Z mojego punktu widzenia, dobrze jest rozumieć, jak poszczególne techniki wpływają na trwałość, elastyczność i wygląd produktu, bo to właśnie wybór odpowiedniego wiązadła rozstrzyga o jakości wyrobu plecionkarskiego. W branżowych standardach, na przykład w podręcznikach do technologii plecionkarstwa, oplot spiralny jest jednoznacznie kojarzony z wiązadłem oplotowym. Pozostałe odpowiedzi wynikają najczęściej z nieprecyzyjnego rozumienia terminów branżowych lub mylenia rodzajów wiązań, co jest częste u początkujących.