Kwalifikacja: DRM.01 - Wykonywanie wyrobów koszykarsko-plecionkarskich

W temacie obróbki wikliny bardzo często pojawia się nieporozumienie dotyczące pojęć takich jak metody chemiczne, fizjologiczne czy mikrobiologiczne. Warto zauważyć, że gotowanie prętów wiklinowych w wodzie lub parzenie ich parą pod ciśnieniem nie ma nic wspólnego z reakcjami chemicznymi z udziałem dodatkowych substancji – metody chemiczne to raczej technologie, gdzie stosuje się środki chemiczne, które ingerują w strukturę materiału, np. wybielacze lub środki impregnujące. W praktyce takich metod raczej się nie wykorzystuje do ułatwiania korowania wikliny, bo mogą one pogorszyć jej jakość i wytrzymałość. Jeśli chodzi o termin 'fizjologiczna', to on odnosi się do procesów biologicznych zachodzących w roślinie podczas jej wzrostu i dojrzewania – nie ma on związku z żadnym procesem obróbki już ściętych prętów. Zdarza się, że niektórzy mylą to pojęcie, zakładając, że zmiany fizjologiczne w roślinie po ścięciu mogą wpływać na jej podatność na korowanie, ale w praktyce branżowej nie stosuje się takiego nazewnictwa w odniesieniu do opisanej metody. Metoda mikrobiologiczna natomiast polega na wykorzystywaniu procesów fermentacyjnych, gdzie naturalne bakterie lub grzyby powodują rozluźnienie struktury kory, co ułatwia jej zdjęcie – w praktyce to tzw. 'parzenie na gnoju' albo 'moczenie w rowach', co wymaga więcej czasu i jest mniej przewidywalne. Często można spotkać się z mylnym przekonaniem, że każde moczenie wikliny czy jej parzenie to mikrobiologia, ale przy hydrotermii kluczowa jest właśnie wysoka temperatura i ciśnienie, a nie udział mikroorganizmów. Moim zdaniem takie błędy wynikają z powierzchownego rozumienia terminów branżowych lub z braku praktyki przy bezpośredniej pracy z wikliną. Warto więc zwracać uwagę na niuanse i zawsze rozróżniać metody według kluczowych czynników: środka działania (chemia, mikroorganizmy, temperatura/woda) oraz efektów, jakie przynoszą.