Kwalifikacja: DRM.01 - Wykonywanie wyrobów koszykarsko-plecionkarskich

Wydaje się, że przy wyborze metod nadawania korowalności wiklinie łatwo pomylić dostępne opcje, zwłaszcza gdy nie bierze się pod uwagę stanu surowca. Metoda biologiczna, choć brzmi ciekawie, polega na pozostawianiu wikliny w warunkach sprzyjających rozwojowi mikroorganizmów, które naturalnie powodują oddzielanie się kory. To jednak proces długotrwały i skuteczny głównie przy bardzo świeżym materiale o wysokiej wilgotności, więc dla wikliny o wilgotności 40% nie zdaje egzaminu – mikroorganizmy nie mają wtedy dobrych warunków, a sam proces często kończy się nierównomiernym efektem. Z kolei metoda fizjologiczna opiera się na wykorzystaniu naturalnych zdolności tkanki do oddzielania kory w okresie intensywnego wzrostu. Tu kluczowe jest, by wiklina była jeszcze żywa i zachowała pełną turgorowość, co przy wilgotności 40% jest już praktycznie niemożliwe; po zbiorze ta metoda nie działa. Metoda chemiczna wydaje się kusząca, bo można by pomyśleć o potraktowaniu pręci chemikaliami, które rozluźniają korę, ale takie praktyki są nie tylko kosztowne, ale też negatywnie wpływają na właściwości użytkowe wikliny i nie są rekomendowane w polskich standardach branżowych. Z mojego doświadczenia wynika, że często wybiera się złą metodę z braku znajomości praktyki – wielu myśli, że każda może zadziałać niezależnie od stanu surowca. Tymczasem tylko hydrotermiczne działanie pozwala skutecznie nadać korowalność przy niskiej wilgotności, bo zapewnia odpowiednie zmiękczenie włókien bez ich uszkodzenia. Warto więc zwracać uwagę na parametry materiału i dobierać metodę zgodnie z technologicznymi wymaganiami.