Kwalifikacja: DRM.01 - Wykonywanie wyrobów koszykarsko-plecionkarskich

Wysokość cięcia prętów wiklinowych od podstawy pnia jest tematem, który często budzi wątpliwości – i nie dziwię się, bo w praktyce spotykałem się z różnymi teoriami. Jednak sugerowanie się wartościami typu 7÷8 cm, 10÷11 cm czy aż 14÷15 cm wynika najczęściej z mylnego przekonania, że wyższe cięcie pozwoli na mocniejsze odrosty lub zabezpieczy roślinę przed przemarzaniem. Prawda jest jednak taka, że im wyżej zostawisz fragment pędu, tym bardziej osłabiasz młode pędy – energia rośliny rozprasza się na niepotrzebnie pozostawioną część pędu, a dolne oczka mogą nie wypuścić nowych pędów w ogóle. Zbyt wysoki odcinek nad ziemią zwiększa też ryzyko powstawania suchych, martwych części, które mogą być wrotami dla chorób grzybowych albo szkodników. Z drugiej strony, zbyt niskie cięcie (praktycznie przy ziemi) – co należałoby zrobić przy odpowiedzi bliższej 0 cm, a nie wymienionych w pytaniu – też nie jest rekomendowane, bo łatwo uszkodzić podstawę pędu i zmniejszyć żywotność rośliny. W praktyce, standardy uprawy wikliny podkreślają konieczność przycinania właśnie na wysokości 2÷3 cm, bo to pozwala na wyrównaną regenerację i ułatwia późniejszy zbiór. Warto pamiętać, że każda zmiana tej wartości wpływa negatywnie na jakość i ilość plonu – moim zdaniem, stąd biorą się częste błędy początkujących plantatorów, którzy naśladują cięcie stosowane np. przy innych uprawach, nie znając specyfiki wikliny. Podsumowując: większa wysokość nie daje żadnych korzyści, a wręcz przeciwnie – zwiększa koszty pielęgnacji i obniża jakość wikliny. Profesjonaliści zawsze celują w 2–3 cm i to naprawdę się sprawdza.