Kwalifikacja: DRM.01 - Wykonywanie wyrobów koszykarsko-plecionkarskich

Niektóre błędne przekonania dotyczące cięcia wikliny wynikają z mylenia skutków zbyt wysokiego cięcia z innymi problemami agrotechnicznymi. Słabsze przytwierdzenie pędu do pnia nie jest wynikiem samej wysokości cięcia, ale raczej sposobu, w jaki pęd wyrasta i jak jest pielęgnowany na etapie wzrostu. Z praktyki wiadomo, że przy zbyt wysokim cięciu pojawia się więcej krótkich odrostów, ale to nie znaczy, że pędy są słabo przytwierdzone – wręcz przeciwnie, często są mocniejsze, lecz krótsze. Pogorszenie korowalności prętów wikliny najczęściej wynika ze złych warunków pogodowych w okresie wegetacji albo z nieprawidłowego terminu zbioru, a nie bezpośrednio z wysokości cięcia. Owszem, bardzo stare karpy mogą produkować pręty o gorszej korowalności, ale to raczej efekt długotrwałego zaniedbania plantacji, a nie samego poziomu cięcia w danym roku. Jeżeli chodzi o wilgotność prętów, to głównie zależy ona od terminu zbioru oraz warunków przechowywania, a nie od tego, jak wysoko zetniemy wiklinę. To częsty błąd – łączenie fizjologicznych cech rośliny, takich jak wilgotność drewna, z zabiegami agrotechnicznymi, które wpływają raczej na formę i wygodę uprawy, a nie na parametry fizykochemiczne materiału. Wielu początkujących ogrodników czy osób uczących się o wiklinie skupia się na efektach widocznych gołym okiem i wyciąga zbyt daleko idące wnioski. Tymczasem cała sztuka polega na zrozumieniu, jak regularne, niskie cięcie wpływa na budowę karpy i przez to determinuje dalszą kondycję plantacji. Wysokie cięcie nie zmniejsza wilgotności ani nie pogarsza korowalności, lecz przede wszystkim powoduje rozrastanie się karp, co potem utrudnia zbiory i pielęgnację. To jest kluczowa kwestia, o której warto pamiętać przy planowaniu cięć w plantacji wikliny.