Kwalifikacja: MEC.02 - Wykonywanie i naprawa wyrobów kowalskich

Wybierając odpowiedź inną niż klin, łatwo wpaść w pułapkę utożsamiania typów połączeń zgrzewanych z innymi popularnymi metodami łączenia metali. Zgrzewanie na styk, choć brzmi podobnie, dotyczy połączenia dwóch końców elementów bez specjalnych nacięć czy przygotowań – powierzchnie są płaskie, zbliżane do siebie i zgrzewane. Takie rozwiązanie jest prostsze, ale niestety nie daje tak dużej wytrzymałości połączenia jak klin – szczególnie przy przenoszeniu większych obciążeń osiowych. Zakładka i nakładka natomiast to typowe rozwiązania stosowane głównie w przypadku blach, gdzie elementy zachodzą na siebie, a łączenie odbywa się na części ich długości lub szerokości – co oczywiście ma sens przy cienkich przekrojach, ale zupełnie nie sprawdza się w przypadku prętów o przekroju pełnym, gdzie powierzchnia styku byłaby bardzo ograniczona. W praktyce, próba zastosowania takiej metody przy prętach prowadzi do poważnych problemów z wytrzymałością – często pojawiają się koncentracje naprężeń i ryzyko oderwania jednego kawałka pod obciążeniem. Często spotykałem się z myśleniem, że połączenie typu nakładka czy zakładka będzie uniwersalne, jednak w inżynierii mechanicznej liczy się właściwe dobranie rodzaju połączenia do geometrii i warunków pracy elementu, co jest zresztą podkreślane w normach branżowych, takich jak PN-EN 1993-1-8 dotyczących połączeń stalowych. Warto więc przeanalizować nie tylko obrazek, ale i rozumieć, jakie siły będą działały na złącze – dla prętów zdecydowanie lepiej sprawdza się klin, bo daje większą powierzchnię styku i bardziej równomierne rozłożenie naprężeń, a tym samym bezpieczeństwo użytkowania konstrukcji.