Kwalifikacja: MEC.02 - Wykonywanie i naprawa wyrobów kowalskich

W przypadku rozpatrywania temperatury początku kucia stali łatwo się pomylić, zwłaszcza jeśli kierujemy się zbyt ogólną wiedzą lub mylimy zakresy dla różnych stężeń węgla. Przykładowo, wskazanie temperatury 1 300°C wydaje się logiczne, bo to wysoka wartość, ale w rzeczywistości jest to poziom typowy raczej dla temperatury przepalania, a nie początku kucia. Taka pomyłka wynika często z nieodróżniania tych dwóch parametrów: temperatura przepalania to granica, po której stal traci swoją strukturę i właściwości, natomiast kucie zaczynamy przy znacznie niższych temperaturach, bo już powyżej tej wartości materiał zaczyna się uplastyczniać. Z kolei wybór 1 140°C jest bardzo blisko, ale dotyczy już stali o wyższym procencie węgla (konkretnie 0,55%), więc ten drobny błąd może wynikać z pobieżnego spojrzenia na tabelę i niezwrócenia uwagi na różnicę w składzie chemicznym. Za to wskazanie wartości 780°C to już typowy błąd polegający na pomyleniu dolnej granicy temperatury kucia z jej początkiem – w praktyce, poniżej tej wartości stal nie nadaje się do plastycznej obróbki i nie osiąga odpowiedniej ciągliwości; to jest już końcowy zakres kucia, nie początek! Takie niedopatrzenia są dość powszechne, gdy nie analizujemy dokładnie danych tabelarycznych lub nie rozumiemy wpływu stężenia węgla na zakresy temperatur. W praktyce technicznej, zwłaszcza w kuźniach i podczas produkcji części maszyn, precyzyjne ustalenie temperatury początku kucia jest kluczowe – decyduje o jakości odkuwki, zapobiega powstawaniu wad oraz zdecydowanie wpływa na zużycie energii. Moim zdaniem warto zawsze dokładnie sprawdzać dane dla konkretnego składu chemicznego i nie bazować tylko na ogólnych przekonaniach, bo różnice kilku procent w zawartości węgla naprawdę robią dużą różnicę w parametrach technologicznych.