Kwalifikacja: MEC.02 - Wykonywanie i naprawa wyrobów kowalskich

Na pierwszy rzut oka trudno jest zauważyć różnicę pomiędzy stalami z przedziału 331–371 HB, ale to właśnie niewielkie szczegóły techniczne potrafią o wszystkim zdecydować. Propozycje takie jak 40S2 czy 50S2, mimo że są wykorzystywane w praktyce, po obróbce cieplnej osiągają twardość 331 HB, a to zdecydowanie za mało, by zmieścić się w wymaganym zakresie 365–380 HB. Takie stale nadają się raczej do mniej obciążonych elementów, gdzie nie jest wymagana wysoka odporność na zużycie czy wytrzymałość na zmęczenie – typowo jakieś elementy konstrukcyjne, które nie przenoszą dużych sił dynamicznych. Jeśli chodzi o 50HS, ona również ma twardość 363 HB, czyli właściwie bardzo blisko dolnej granicy, ale jednak nie wchodzi w podany przedział. To dość typowy błąd – myślenie, że jak coś jest blisko wymagań, to „w praktyce się nada”, ale w branży nie wolno tak ryzykować. Nawet drobne przekroczenie zakresu może spowodować odrzucenie materiału w kontroli jakości albo w późniejszej eksploatacji prowadzić do uszkodzeń. Przeszacowanie wytrzymałości prowadzi do przedwczesnego zużycia, a zaniżenie twardości – do odkształceń czy awarii. Wybierając stal 70S2, można by z kolei przeszarżować – jej twardość 464 HB jest znacznie powyżej normy, co generuje niebezpieczeństwo kruchości i poważnych pęknięć elementu pod obciążeniem. Moim zdaniem, warto uzmysłowić sobie, że takie niuanse decydują o jakości całej konstrukcji. Dobre praktyki branżowe wręcz nakazują trzymanie się ściśle przedziałów twardości, zgodnie z wymaganiami projektowymi – to podstawa w utrzymaniu odpowiedniej jakości i bezpieczeństwa eksploatacji.