Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Badania powłok lakierniczych dzielą się na niszczące i nieniszczące, a w praktyce warsztatowej i laboratoryjnej to bardzo istotny podział. Często spotyka się błędne przekonanie, że każdy pomiar to tylko „dotknięcie” powierzchni, ale niestety nie zawsze tak jest. Twardość powłoki bada się zazwyczaj poprzez zarysowanie jej specjalnym narzędziem – choćby ołówkiem lub wgłębnikiem – co prawie zawsze zostawia ślad, czasem wręcz widoczny gołym okiem. Przyczepność ocenia się na przykład testem siatki nacięć, gdzie trzeba przeciąć powłokę ostrzem i próbować ją oderwać taśmą – nie ma szans, żeby po takim badaniu powierzchnia wyglądała jak przedtem. Z kolei metoda mikroskopowa pomiaru grubości to już w ogóle przykład typowego badania niszczącego, bo żeby wyznaczyć grubość, trzeba wykonać przekrój poprzeczny przez powłokę, czyli de facto ją zniszczyć – czasami nawet używa się do tego mikrotomu lub szlifierki. Typowym błędem jest traktowanie każdej metody „pomiaru grubości” jako delikatnej; w praktyce różnica tkwi w technice pomiarowej. Moim zdaniem łatwo się tu pomylić, bo nazwy brzmią podobnie, ale kluczowe są zasady działania. Zawsze warto pamiętać, że testy nieniszczące, jak pomiar magnetyczny, pozwalają na ponowne użycie próbki lub kontroli konkretnego miejsca, podczas gdy metody typu test przyczepności czy twardości mogą prowadzić do uszkodzenia lub nawet konieczności ponownego lakierowania. W branży lakierniczej i według dobrych praktyk, jeśli celem jest tylko ocena, a nie destrukcja, wybiera się nieniszczące metody diagnostyczne.