Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

W przypadku braku międzywarstwowej przyczepności powłoki nie obserwuje się zjawisk takich jak wypływanie pigmentów, niedostateczne krycie czy typowe pęknięcia powłoki – choć każdy z tych problemów bywa dość często spotykany w praktyce malarskiej. Wypływanie pigmentów najczęściej dotyczy sytuacji związanych z nieprawidłowym dobraniem rozpuszczalników, nadmierną ilością cieczy w powłoce albo migracją substancji barwiących na powierzchnię, ale nie jest to typowy mechanizm związany z przyczepnością warstw. Niedostateczne krycie to najczęściej efekt zbyt cienkiej warstwy farby albo złego doboru produktu do koloru czy rodzaju podłoża – tu głównym problemem jest estetyka i ochrona, jednak warstwy mogą się nadal dobrze trzymać. Z kolei pękanie powłoki pojawia się zwykle tam, gdzie mamy do czynienia ze zbyt szybkim schnięciem, skurczem, złą elastycznością materiału lub dużymi różnicami temperatur, a niekoniecznie z brakiem przyczepności między warstwami. To są inne mechanizmy uszkodzeń. W praktyce bardzo łatwo pomylić takie zjawiska, szczególnie jeśli nie ma się jeszcze dużego doświadczenia w analizie uszkodzeń powłok – wiele osób automatycznie zakłada, że każde odspajanie czy nieładny wygląd powłoki oznacza problem z pigmentem albo pękaniem. Z mojego punktu widzenia fachowca, najlepiej patrzeć na charakterystyczny sposób odchodzenia powłoki: regularne łuszczenie się w dużych płatach, często z widoczną różnicą międzywarstwową, to znak rozpoznawczy właśnie braku przyczepności. Standardy branżowe, takie jak PN-EN ISO 4628, precyzyjnie opisują i rozróżniają te typy uszkodzeń. Dobrze jest więc nauczyć się je odróżniać – to bardzo pomaga w diagnozie i późniejszym naprawianiu usterek.