Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Wiele osób myśli, że do ostatniej warstwy wyrównującej można użyć każdej szpachlówki, ale to duży błąd, który łatwo prowadzi do problemów z estetyką i trwałością naprawy. Szpachlówka poliestrowa, choć bardzo popularna i uniwersalna, jest przeznaczona głównie do wyrównywania większych ubytków i nie daje aż tak gładkiej powierzchni, jakiej wymaga się pod lakier czy podkład. Jej ziarno jest grubsze, przez co po przeszlifowaniu mogą zostać mikrorysy i pory, które później wyjdą na lakierze. Podobnie jest z szpachlówką wypełniającą – ona fajnie nadaje się do budowania kształtu i niwelowania większych nierówności, ale nie do wykończenia na ostatni szlif. Szpachlówka z włóknem szklanym ma za zadanie wzmacniać i wypełniać ubytki w miejscach szczególnie narażonych na naprężenia, na przykład w progach czy nadkolach, a jej struktura zupełnie nie nadaje się do gładkiego wykańczania – zostawia charakterystyczną chropowatą powierzchnię. Typowym błędem jest myślenie, że im twardsza lub mocniejsza szpachlówka, tym lepiej dla każdej warstwy – a przecież w branży samochodowej chodzi o to, żeby końcowa warstwa była jak najmniej widoczna i idealnie przylegała do podłoża. Dobry lakiernik zawsze dobiera materiał do etapu pracy – dlatego do ostatniej warstwy wyrównującej używa się szpachlówki wykończeniowej, która zapewnia gładkość i łatwość szlifowania zgodnie z technologią naprawy zgodną z wytycznymi producentów lakierów i szpachlówek.