Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Wybór korundu, diamentu lub węglika krzemu jako odpowiedzi wynika często z popularnych skojarzeń z tworzywami sztucznymi lub ogólnie z materiałami technicznymi, ale to trochę błędna droga myślenia. W praktyce branżowej i zgodnie z normami, takimi jak PN-EN 12413 czy ISO 525, materiały ścierne produkowane są głównie z substancji o bardzo wysokiej twardości i odporności na ścieranie – właśnie takich jak korund, diament syntetyczny czy węglik krzemu. Przykładowo, korund (Al2O3) to najczęściej spotykany składnik ściernic do obróbki metalu, drewna i kompozytów – jest tani, skuteczny i trwały. Diament natomiast to absolutny lider twardości, stosowany do szlifowania najtwardszych materiałów, np. ceramiki czy betonu. Węglik krzemu jest wybierany tam, gdzie potrzeba jeszcze większej odporności na wysokie temperatury i twardość, np. do ściernych past czy papierów. Błąd w rozumowaniu pojawia się, gdy utożsamia się pojęcie składnika materiału ściernego z ogólnym składnikiem wyrobu przemysłowego – akryl rzeczywiście występuje w niektórych zastosowaniach technicznych, ale nie jako komponent aktywnie ścierający. Często myli się też spoiwo materiału ściernego z jego czynną warstwą – to zupełnie różne rzeczy. Substancje takie jak akryl są używane jako lepiszcza, ewentualnie do produkcji obudów czy innych części narzędzi, ale nie odpowiadają za proces ścierania. Moim zdaniem warto zapamiętać, że podstawą skutecznego ścierania jest twardość i odporność na kruszenie – czyli coś, czego akryl zwyczajnie nie oferuje. Dlatego prawidłowy wybór to zawsze materiał o wysokiej twardości, a nie tworzywo sztuczne typu akryl.