Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Wiele osób myli pojęcie powłok konwersyjnych z innymi rodzajami powłok, które również mają na celu ochronę metalu lub nadanie mu określonych właściwości, ale działają na nieco innej zasadzie. Powłoki siarkowe to w rzeczywistości raczej procesy siarkowania, czyli nasycania powierzchni metalu siarką, co poprawia odporność na ścieranie, ale nie tworzy typowej powłoki konwersyjnej. Siarka nie reaguje z podłożem w sposób prowadzący do powstania trwałej, konwersyjnej warstwy – raczej zmienia się tylko powierzchniowa warstwa metalu, co jest typowe dla obróbki cieplno-chemicznej. Wapniowe natomiast częściej spotyka się w kontekście cementowania lub galwanotechniki, ale nie są to klasyczne powłoki konwersyjne. Wapń może być składnikiem niektórych powłok, np. w postaci fosforanów wapnia, ale samo pojęcie „powłoka wapniowa” nie funkcjonuje w literaturze technicznej jako samodzielna kategoria konwersyjna. Powłoki miedziane są z kolei typowym przykładem powłok galwanicznych, czyli nakładanych przez osadzanie metalu na powierzchni elektrolitycznie, bez przemiany struktury podłoża. W praktyce spotyka się je np. przed cynkowaniem, bo miedź poprawia przyczepność kolejnych warstw, lecz nie jest to proces konwersyjny. Typowym błędem jest utożsamianie wszystkich powłok ochronnych z konwersyjnymi – tymczasem, by powłoka była konwersyjna, musi zachodzić reakcja chemiczna prowadząca do trwałej zmiany samego podłoża, jak to ma miejsce właśnie w fosforanowaniu. Warto więc rozróżniać metody powierzchniowej ochrony metalu według mechanizmu działania, bo to kluczowe nie tylko z punktu widzenia teorii, ale przede wszystkim praktyki przemysłowej.