Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Wybór zbyt niskiej lub zbyt wysokiej gradacji papieru ściernego do szlifowania uszkodzonego elementu pod szpachlę to jeden z najczęstszych błędów, jakie widuję zarówno u początkujących, jak i osób z pewnym doświadczeniem. Użycie papierów o gradacji 40 lub 60 wydaje się czasem kuszące – szczególnie, gdy chcemy szybko usunąć stare powłoki czy głębokie zadrapania. Niestety, takie papiery zostawiają bardzo głębokie i szerokie rysy na powierzchni metalu lub starej powłoki lakierniczej. Te rysy potem nie tylko utrudniają równomierne nałożenie szpachli, ale mogą wręcz przenosić się na kolejne warstwy, co jest zmorą każdego, kto próbował potem wykończyć taki element. Do tego zużywa się wtedy więcej materiału i czasu na późniejsze wyrównywanie. Z drugiej strony, wybierając papier o gradacji 240, można wpaść w pułapkę przesadnego wygładzenia. Powierzchnia zrobiona tak drobnym papierem staje się zbyt gładka, przez co masa szpachlowa nie ma się do czego „zaczepić”. Efektem jest gorsza przyczepność, a w ekstremalnych przypadkach odspajanie się szpachli po pewnym czasie eksploatacji samochodu – szczególnie przy zmianach temperatury czy wilgotności. Często można usłyszeć, że im gładsza powierzchnia, tym lepiej, ale to nie do końca prawda – szpachla potrzebuje pewnej chropowatości, aby dobrze się trzymała. Standardy branżowe i doświadczeni lakiernicy są zgodni: gradacja 120 to bezpieczny kompromis, który daje dobrą przyczepność i nie generuje zbędnych problemów w późniejszych etapach pracy. Stosowanie innych gradacji wyraźnie odbiega od dobrych praktyk i może prowadzić do niepotrzebnych komplikacji na etapie lakierowania czy nawet w trakcie eksploatacji pojazdu. Dlatego zawsze warto trzymać się sprawdzonych rozwiązań i nie sugerować się jedynie szybkością czy pozorną wygodą pracy.