Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Rozpatrując strukturę typowej gąbki z tkaniną ścierną, łatwo zauważyć pewne powtarzające się elementy konstrukcyjne, które są obecne praktycznie w każdym produkcie tego typu. Materiał gąbczasty to baza, której zadaniem jest absorpcja wody i umożliwienie wygodnego trzymania gąbki. Warstwa ścierna, zwykle w postaci szorstkiego tworzywa z zatopionym materiałem ściernym, odpowiada za usuwanie trudnych zabrudzeń i delikatne szlifowanie powierzchni. Tkanina welurowa, jeżeli występuje, pełni rolę dodatkowego usztywnienia oraz poprawia komfort użytkowania, szczególnie przy dłuższym szorowaniu. Wymienione elementy są wynikiem długotrwałego rozwoju branży materiałów czyszczących – ich obecność podyktowana jest zarówno funkcjonalnością, jak i ekonomią produkcji. Tymczasem włókno szklane, choć brzmi profesjonalnie, nie jest stosowane przy produkcji gąbek ściernych z bardzo konkretnych powodów. Po pierwsze, jest to materiał o znacznie większej twardości i sztywności niż potrzebne w codziennym użytkowaniu, a po drugie, włókno szklane może powodować podrażnienia skóry, co jest niepożądane w produktach mających kontakt z dłońmi. Mylenie warstwy ściernej, welurowej lub materiału gąbczastego z włóknem szklanym wynika często z intuicyjnego łączenia pojęć „ścierny” i „szkło” – jednak w praktyce są to dwa zupełnie różne światy. Przemysł materiałów czyszczących stawia na polimery i syntetyki przyjazne użytkownikowi, a nie na twarde kompozyty techniczne. Nawet w bardziej wymagających zastosowaniach przemysłowych, gąbki nie zawierają włókien szklanych, bo ich zadaniem jest elastyczność i delikatność, a nie ekstremalna trwałość. Tak więc, wskazanie jakiejkolwiek z pozostałych warstw jako tej nieobecnej w gąbce ściernej to typowy błąd wynikający z uproszczenia lub braku znajomości technologii produkcji tych popularnych narzędzi.