Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Temat efektu mory bywa często mylony z innymi wadami powłok lakierniczych i powierzchniowych. Przykładowo, określenia takie jak skórka biała czy czarna mogą intuicyjnie sugerować jakieś przebarwienia lub efekty koloru, ale w rzeczywistości nie mają nic wspólnego z morą. Zielona skórka również nie występuje w profesjonalnej nomenklaturze – to raczej efekt wyobraźni lub pomyłki związaną z innymi zjawiskami, jak np. patyna czy efekt oksydacji na metalach, gdzie pojawia się zielony nalot. Kluczowy jest tutaj brak zrozumienia, że określenie „pomarańczowa skórka” nie odnosi się do koloru, ale do faktury. To właśnie charakterystyczna, lekko ziarnista powierzchnia, którą można łatwo zobaczyć pod światło na świeżo polakierowanych drzwiach czy karoserii auta. Zbyt szybkie odparowanie rozpuszczalnika, nieprawidłowa technika nanoszenia lakieru, za duża odległość pistoletu lakierniczego od powierzchni albo zbyt wysoka lepkość materiału – to typowe przyczyny tego efektu. W branży, zarówno podczas szkolenia młodych lakierników, jak i przy odbiorze prac, zwraca się uwagę właśnie na tę strukturę, bo jest ona jednym z najczęstszych powodów reklamacji. Warto zapamiętać, że mora nie jest związana z barwą powierzchni – jej występowanie jest niezależne od użytego koloru farby czy lakieru. Typowym błędem jest szukanie odpowiedzi przez skojarzenie nazwy z kolorem, podczas gdy w rzeczywistości chodzi o wizualno-dotykową nierówność wykończenia. Branżowe standardy jakości, np. wytyczne producentów lakierów samochodowych, jasno określają, że powierzchnia o strukturze „pomarańczowej skórki” jest wadliwa i wymaga poprawy. To konkretna wskazówka, by nie sugerować się barwami w nazwach tego typu efektów, tylko dokładnie analizować strukturę i technologię aplikacji.