Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Wiele osób myśli, że efekt mory to skórka biała, czarna albo zielona, ale to nie do końca tak działa w praktyce. Zacznijmy od tego, że morę, czyli charakterystyczną nierówność powierzchni przypominającą skórkę pomarańczową, zauważyć można w druku, lakiernictwie czy malowaniu, ale sama barwa tej faktury nie ma tutaj kluczowego znaczenia. Biała skórka mogłaby się pojawić przy nieprawidłowym doborze pigmentu lub utlenieniu, ale to zupełnie inny typ defektu – raczej mówilibyśmy tu o odbarwieniach czy nawet kredowaniu, a nie o typowym efekcie mory. Czarna skórka natomiast sugeruje zabrudzenia, sadze, czasem smugi powstałe przez drobiny kurzu lub nieczystości na powierzchni – to z kolei zjawiska związane z brakiem czystości w procesie, a nie z morą. Zielona barwa natomiast praktycznie nie występuje jako fachowe określenie w kontekście defektów powierzchniowych, może pojawić się co najwyżej jako efekt nieprawidłowego mieszania pigmentów, ale to nie jest efekt mory. Typowym błędem myślowym w tym pytaniu jest utożsamianie nazwy defektu ze skojarzeniem koloru samego terminu, zamiast z jego strukturą i wyglądem powierzchni. Efekt mory to po prostu nierówność przypominająca skórkę pomarańczową, niezależnie od koloru użytego materiału. W dobrych praktykach branżowych, co można zauważyć chociażby w zaleceniach producentów farb oraz normach ISO dotyczących powłok malarskich, zawsze zwraca się uwagę na kontrolę parametrów procesu, a nie na sam odcień defektu. Dlatego kluczowe jest, żeby rozumieć, iż chodzi o fakturę, a nie barwę. Takie rozróżnienie ułatwia później identyfikowanie i eliminowanie problemów w praktyce zawodowej.