Żywice to zdecydowanie jeden z najważniejszych i najczęściej używanych spoiw w produkcji materiałów ściernych, zwłaszcza tarcz, pasów czy papierów ściernych. Ich zaletą jest to, że pozwalają na uzyskanie bardzo mocnego połączenia ziaren ściernych, co bezpośrednio wpływa na żywotność i wydajność narzędzi. Materiały ścierne na bazie żywic syntetycznych, takich jak fenolowe czy epoksydowe, świetnie sprawdzają się zarówno w szlifowaniu ręcznym, jak i maszynowym. W praktyce często widuje się produkty do cięcia metalu, drewna czy nawet betonu, gdzie właśnie żywice pełnią rolę spoiwa, bo doskonale znoszą obciążenia dynamiczne, wysoką temperaturę i wibracje. Dobre praktyki branżowe podkreślają, że żywice pozwalają na uzyskanie narzędzi o bardzo szerokim spektrum zastosowań – od precyzyjnych prac wykończeniowych po ciężkie operacje przemysłowe. Moim zdaniem, jeśli ktoś myśli poważnie o obróbce i szlifowaniu, powinien naprawdę dobrze poznać temat żywic i ich właściwości, bo to podstawa w tej branży. Często jest tak, że wybór odpowiedniego spoiwa (np. twardsza żywica do cięcia, bardziej elastyczna do szlifowania) decyduje o końcowym efekcie pracy i trwałości narzędzi. Warto też wspomnieć, że według norm PN-EN, właśnie żywice są jednym z podstawowych materiałów spoiwających w nowoczesnych materiałach ściernych.
W branży materiałów ściernych łatwo się pomylić, bo na pierwszy rzut oka niektóre substancje wydają się dobrą opcją na spoiwo. Weźmy na przykład kredę – to raczej składnik wypełniający, czasem stosowany do polepszenia właściwości ściernych czy nadania odpowiedniej konsystencji, ale nie zapewnia wystarczającej wytrzymałości, więc jej użycie jako samodzielnego spoiwa byłoby zdecydowanie niewłaściwe. Kaolin, z kolei, to surowiec ceramiczny, który rzeczywiście bywa stosowany w produkcji niektórych narzędzi ściernych, ale głównie jako materiał pomocniczy, poprawiający strukturę lub jako składnik spoiw ceramicznych – sam w sobie nie pełni funkcji głównego lepiszcza w typowych narzędziach ściernych. Kauczuk bywa stosowany w bardzo specyficznych przypadkach, jak na przykład w produkcji elastycznych taśm czy dysków, ale jego właściwości fizyczne (miękkość, skłonność do starzenia i ograniczona odporność termiczna) sprawiają, że nie nadaje się do większości zastosowań przemysłowych, gdzie wymagana jest trwałość i odporność na wysoką temperaturę. Częstym błędem jest myślenie, że każde lepiszcze o właściwościach wiążących nadaje się do materiałów ściernych – w praktyce kluczowe są parametry użytkowe: odporność na ścieranie, temperaturę i dynamiczne obciążenia. Właśnie dlatego żywice syntetyczne zdobyły taką popularność – zapewniają trwałość, sztywność i wytrzymałość mechaniczną, których inne wymienione tu substancje po prostu nie gwarantują. Dlatego wybór spoiwa nigdy nie jest przypadkowy i zawsze musi wynikać z realnych wymagań procesu szlifowania czy cięcia. Praktyka pokazuje, że zła decyzja w tym zakresie skutkuje szybkim zużyciem narzędzia, gorszą jakością obróbki, a nawet niebezpieczeństwem pracy. Myślę, że warto patrzeć na całość zagadnienia, a nie tylko na pojedyncze właściwości danego materiału.