Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

W przygotowaniu powierzchni nadwozi pojazdów do lakierowania bardzo łatwo pomylić procesy typowe dla motoryzacji z innymi zabiegami galwanotechnicznymi, które choć technicznie możliwe, to zupełnie nie sprawdzają się w tej konkretnej branży. Cynowanie, kadmowanie czy miedziowanie to metody nanoszenia warstw metalu na powierzchnię, ale każda z nich ma swoją specyficzną rolę i nie są one standardem przy przygotowaniu karoserii pod lakier. Cynowanie raczej stosuje się w sytuacjach naprawczych, głównie w starszych metodach blacharskich, gdzie chodziło o wyrównanie powierzchni, ale obecnie wypierają je szpachlówki i nowoczesne technologie. Kadmowanie kiedyś było popularne przy zabezpieczaniu elementów przed korozją, szczególnie w przemyśle lotniczym czy przy śrubach i mocowaniach, ale obecnie jest rzadko używane przez względy środowiskowe – kadm jest toksyczny, a przy karoseryjnych blachach zwyczajnie się nie opłaca. Miedziowanie natomiast to proces typowo galwaniczny, stosowany głównie w galwanotechnice do pokrywania np. elementów ozdobnych, czasem jako warstwa pod niklowanie czy chromowanie. Takie działania nie poprawiają przyczepności lakieru, a wręcz mogą ją pogorszyć na typowych stalowych blachach samochodowych. Moim zdaniem często myli się te procesy z fosforanowaniem, bo wszystkie one są związane z obróbką powierzchni metali, ale tylko fosforanowanie jest powszechnie uznanym, przemysłowym standardem przy przygotowaniu pod lakierowanie w branży motoryzacyjnej. Zamiast skupiać się na metalicznych powłokach, dobrze jest zapamiętać, że kluczem do trwałego, odpornego lakieru jest właściwe przygotowanie chemiczne, czyli właśnie fosforanowanie, które gwarantuje dobrą przyczepność i ochronę przed korozją, nawet w trudnych warunkach eksploatacji pojazdu.