Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Wybierając inne kąty niż 25°, 45° i 110°, łatwo wpaść w pułapkę błędnego myślenia, że każda para kątów nadaje się do oceny barwy materiałów. Niestety, w praktyce przemysłowej taka dowolność nie wchodzi w grę. Kąty takie jak 35°, 65°, 130° czy nawet ekstremalne wartości typu 140°, 180°, 200° nie mają odzwierciedlenia w żadnych uznanych normach branżowych, takich jak ISO 105-A02 czy PN-EN ISO 3668. Ocenianie koloru przy takich kątach może prowadzić do całkowicie nieprzewidywalnych rezultatów, bo światło odbite od powierzchni pod nietypowymi kątami daje zupełnie inny efekt wizualny – to trochę jak ocenianie barwy przez filtr, który sam ją zmienia. Często spotykam się z tym, że ktoś sądzi, że im większy rozrzut kątów, tym dokładniejsza będzie ocena, ale to nie działa w ten sposób. W praktyce przemysłowej chodzi o powtarzalność i porównywalność wyników, a tego nie uzyska się stosując niestandardowe kąty podglądu. Typowym błędem myślowym jest tu intuicja zamiast wiedzy – łatwo założyć, że przecież oko ludzkie wszystko wychwyci, ale, jak pokazują badania i doświadczenia laboratoriów, bez trzymania się ustalonych procedur wyniki są po prostu niewiarygodne. Dla przykładu, farba na karoserii oceniana pod kątem 150° może wydawać się zupełnie inna niż ta sama farba oceniana pod kątem 45°, choć w rzeczywistości to ten sam kolor – wszystko przez odbicie światła i właściwości optyczne materiału. Dlatego w profesjonalnych warunkach używa się tylko zalecanych kątów, a każde odstępstwo od tej zasady to proszenie się o błędy w kontroli jakości albo reklamacje od klientów.