Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

W praktyce lakiernictwa samochodowego dobór granulacji papieru ściernego jest kluczowy dla efektu końcowego. Wiele osób instynktownie sięga po papiery o niższej gradacji, czyli np. 250–350 czy 400–500, ponieważ wydaje się, że szybciej usuną strukturę skórki pomarańczy. I rzeczywiście, zgrubna gradacja szybko matuje i "wyrównuje" powierzchnię, ale prowadzi to do powstawania głębokich rys, które potem bardzo trudno usunąć podczas polerowania. Często spotykam się z opinią, że papier P800–1000 jest optymalny, bo jest jeszcze w miarę delikatny, ale prawda jest taka, że nawet po nim na lakierze zostają mikrorysy, które mogą być widoczne pod światłem. Efekt końcowy to często matowa, "zmęczona" powierzchnia, która wymaga bardzo czasochłonnego polerowania, a i tak nie zawsze udaje się całkowicie pozbyć śladów po szlifowaniu. Zbyt gruba gradacja może nawet uszkodzić lakier bazowy albo, co gorsza, podkład, szczególnie gdy mamy do czynienia z cienką powłoką. Z mojego doświadczenia wynika, że największym błędem jest spieszenie się i stosowanie zbyt agresywnych materiałów – to zawsze kończy się stratą czasu na poprawki. W branży lakierniczej przyjmuje się, że granulacja 1200–2000 daje najlepszy kompromis między skutecznością usuwania skórki pomarańczy a bezpieczeństwem dla lakieru. To standard nie tylko w profesjonalnych lakierniach, ale i w materiałach szkoleniowych producentów systemów lakierniczych. Wybierając grubszy papier, narażamy się na poważne błędy technologiczne, które potem trudno naprawić. Takie myślenie bierze się najczęściej z braku doświadczenia i nieznajomości etapów wykończeniowych. Warto na przyszłość pamiętać, że w lakiernictwie pośpiech i uproszczenia rzadko kiedy przynoszą dobre efekty końcowe.