Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Wielu osobom wydaje się, że powstawanie kraterów w powłoce lakierowej jest związane z błędami podczas aplikacji samego lakieru, na przykład zbyt krótkim czasem odparowania, zbyt grubą warstwą czy też doborem nieodpowiedniej dyszy w pistolecie. To są typowe mylne przekonania, które pojawiają się u osób stawiających pierwsze kroki w lakiernictwie. Oczywiście, każda z tych sytuacji może prowadzić do pewnych defektów w powłoce, ale nie do powstawania właśnie kraterów. Jeśli lakier nie odparuje dostatecznie długo między warstwami, to zwykle mamy do czynienia z efektem zwanym „pływaniem” albo marszczeniem się lakieru, a nie kraterami. Z kolei zbyt gruba warstwa lakieru może prowadzić do zaciekania, spływania czy też zamkniętych pęcherzyków powietrza, ale nie generuje charakterystycznych, okrągłych wgłębień. Złe ustawienie lub dobór dyszy pistoletu spowoduje najczęściej nierówną aplikację, np. nadmierne rozpylenie lub zbyt grube krople, skutkujące tzw. „skórką pomarańczową” lub zaciekami, ale nie kratery. Kluczowa różnica polega na tym, że kratery zawsze są wynikiem obecności substancji odpychających lakier – najczęściej tłuszczu, silikonu, oleju czy nawet pozostałości środków czyszczących. Moim zdaniem, wielu uczniów daje się zwieść temu, co widzi na pierwszy rzut oka: że skoro ubytki pojawiają się po lakierowaniu, to musiała być wina techniki lakierowania lub sprzętu. Tymczasem to etap przygotowania powierzchni jest największym wyzwaniem i tu najłatwiej o błąd, który skutkuje właśnie kraterami. Właśnie dlatego w profesjonalnych zakładach lakierniczych taką wagę przykłada się do czystości i odpowiedniego przygotowania podłoża przed każdym malowaniem.