Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Często można spotkać się z przekonaniem, że takie aspekty jak czystość, wilgotność czy chropowatość podłoża są drugorzędne, ale w rzeczywistości mają one kluczowy wpływ na przyczepność oraz trwałość powłoki lakierowej. Stopień czystości to absolutna podstawa – nawet drobiny kurzu, tłuszczu czy resztki starego lakieru mogą powodować odspajanie się nowej warstwy. Wilgotność materiału, zwłaszcza przy elementach drewnianych, wpływa na pęcznienie i kurczenie się podłoża oraz na późniejsze odparowania, co może skutkować pęcherzami albo łuszczeniem lakieru. Z kolei chropowatość powierzchni, czyli jej mikroskopijna struktura, decyduje o tym, jak dobrze lakier „złapie się” podłoża. Zbyt gładka powierzchnia może powodować, że powłoka się nie utrzyma, a zbyt chropowata sprawi, że uzyskamy nieestetyczny efekt lub zużyjemy więcej materiału. W mojej opinii, największym błędem jest lekceważenie tych aspektów, bo nawet przy najlepszych lakierach nie uda się uzyskać dobrego efektu bez właściwego przygotowania. Wielkość powierzchni natomiast nie przekłada się na jakość – wpływa wyłącznie na planowanie zapasów i logistyki pracy. W branżowych normach, takich jak PN-EN ISO 12944, zawsze podkreśla się znaczenie przygotowania powierzchni, a nie jej rozmiaru. Najczęstszy błąd myślowy to mylenie zakresu prac z jakością ich wykonania – te dwa pojęcia nie mają bezpośredniego związku w tym przypadku. Dobrą praktyką jest więc skupienie się na parametrach technicznych, które faktycznie decydują o trwałości i wyglądzie lakierowanej powierzchni.