Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

W lakiernictwie przemysłowym i samochodowym utrzymanie wysokiej jakości powłoki zależy w dużej mierze od odpowiedniego przygotowania powierzchni. Często można spotkać się z błędnym przekonaniem, że jedynie sam lakier „robi robotę”, a to, jakie jest podłoże, nie ma aż takiego znaczenia. Tymczasem czystość, wilgotność i chropowatość należą do kluczowych parametrów technicznych wpływających na przyczepność i trwałość lakieru. Czystość oznacza tutaj nie tylko widoczny brud, ale też obecność tłuszczów, smarów, pyłów czy nawet drobnych osadów, które mogą skutecznie uniemożliwić związanie się lakieru z podłożem. Wilgotność to kolejny istotny aspekt – nawet niewielka ilość wilgoci na powierzchni lub w materiale może powodować powstawanie pęcherzy, odprysków czy mikropęknięć w późniejszym czasie. Chropowatość natomiast zapewnia odpowiednią mikropowierzchnię do mechanicznego zakotwiczenia się lakieru, co znacząco zwiększa przyczepność powłoki. Z mojego doświadczenia wynika, że lekceważenie tych czynników kończy się bardzo szybko reklamacjami lub koniecznością poprawek. Natomiast wielkość podłoża – czyli jego fizyczne rozmiary – nie wpływa bezpośrednio na jakość nałożonej powłoki, choć oczywiście może utrudnić pracę lub wymagać bardziej zaawansowanej logistyki. Mylenie parametrów fizycznych (np. wielkości) z parametrami technologicznymi prowadzi do tego, że niektórzy skupiają się na niewłaściwych aspektach procesu lakierowania. W rzeczywistości, zarówno normy międzynarodowe jak i dobre praktyki branżowe jednoznacznie podkreślają: dla jakości powłoki liczy się to, co na powierzchni, nie to, jak duży jest element. Zatem, wybierając czystość, wilgotność lub chropowatość jako cechy nieistotne, można przeoczyć fundamentalne zasady technologii lakierniczej.