Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Analizując temat materiałów ściernych, łatwo zauważyć, dlaczego pewne odpowiedzi mogą wprowadzać w błąd. Zarówno grafit, krzem, jak i korund mają swoje miejsce w produkcji narzędzi ściernych, choć każdy z nich pełni nieco inną rolę. Korund to chyba najbardziej klasyczny przykład – to tlenek glinu (Al2O3), wykorzystywany masowo do produkcji ściernic, papierów ściernych czy segmentów szlifierskich. Jego twardość i odporność na ścieranie są zgodne z wymaganiami norm branżowych, np. PN-EN 12413. Krzem również ma spore znaczenie – szczególnie w formie węglika krzemu (SiC), materiału o bardzo wysokiej twardości, używanego do obróbki żeliwa, ceramiki i tworzyw sztucznych. Grafit z kolei, choć nie jest typowym ziarnem ściernym, bywa stosowany jako dodatek do niektórych ściernic, głównie w celu poprawy właściwości smarnych, obniżenia tarcia czy wydłużenia żywotności narzędzia. Typowym błędem jest mylenie samej obecności materiału w narzędziu ściernym z rolą tego materiału jako aktywnego ziarna ściernego. Szkło, mimo swojej twardości, jest zbyt kruche i nie zapewnia odpowiedniej efektywności ścierania oraz trwałości – stąd nie stosuje się go jako głównego składnika ściernic i papierów ściernych. Często myli się też mikrokulki szklane do piaskowania z materiałami ściernymi – a to jednak zupełnie inna technologia. Dlatego tak ważne jest, by rozpoznawać różnice między substancjami pełniącymi rolę aktywnego ziarna ściernego a pozostałymi dodatkami lub materiałami zastępczymi. Praktyka branżowa oraz normy pokazują to dość jednoznacznie.