Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

W tej sytuacji pojawiają się pewne nieporozumienia co do praktyki lakierniczej. Szpachlówka poliestrowa, podkład akrylowy i podkład alkidowy to warstwy, które z reguły wymagają szlifowania przed nałożeniem kolejnych powłok. Szpachlówka poliestrowa jest podstawą do uzyskania gładkiej powierzchni – bez dokładnego szlifowania nie uzyskamy równego podłoża pod podkład i lakier, a każde niedociągnięcie zostanie od razu podkreślone po nałożeniu wykończenia. Podkład akrylowy to najpowszechniejszy dziś grunt wyrównujący – szlifuje się go po utwardzeniu, żeby usunąć wszelkie nierówności oraz poprawić przyczepność powłok nawierzchniowych. Podkład alkidowy, choć obecnie rzadszy, także musi być szlifowany, szczególnie jeśli stosowany jest jako warstwa wyrównująca na starszych karoseriach czy w naprawach renowacyjnych. Błędne przekonanie, że tych warstw nie trzeba szlifować, często bierze się z pośpiechu albo niezrozumienia ich roli – a to potem prowadzi do problemów jak łuszczenie się lakieru czy widoczne rysy. Jedyną warstwą, której rzeczywiście nie wolno szlifować, jest baza z efektem metalicznym. Wszelkie działanie ścierne na tej powłoce zaburza ułożenie pigmentów, co skutkuje nierównomiernym wyglądem, plamami czy nawet utratą połysku. W praktyce warsztatowej, jeżeli ktoś nieświadomie zmatowi bazę metaliczną, często kończy się to koniecznością jej ponownego położenia, bo efekt wizualny jest nie do zaakceptowania. Tak więc szlifowanie podkładów to standardowa, wręcz obowiązkowa czynność, a jedynie bazę metaliczną zostawiamy nienaruszoną przed lakierowaniem bezbarwnym. Branża jasno to precyzuje i moim zdaniem warto trzymać się tej zasady dla uzyskania profesjonalnych efektów.