Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Na pierwszy rzut oka wydaje się, że można by zacząć od emalii kryjącej, lakieru bezbarwnego albo nawet od szpachlówki wypełniającej, ale to są typowe pułapki w myśleniu początkujących lakierników. Emalia kryjąca i lakier bezbarwny to materiały wykończeniowe – ich zadanie to nadanie koloru i połysku, a także ochrona przed czynnikami zewnętrznymi, ale zupełnie nie radzą sobie z zabezpieczeniem metalu przed korozją. Nakładając je bezpośrednio na gołą, odsłoniętą stal, pomijamy kompletnie najważniejszą warstwę ochronną i ryzykujemy szybkie pojawienie się ognisk rdzy, które potem trudno usunąć. Szpachlówka wypełniająca wydaje się atrakcyjna, bo pozwala wyrównać powierzchnię po prostowaniu i szlifowaniu, jednak sama szpachla nie ma właściwości antykorozyjnych i wręcz może wchłaniać wilgoć, co tylko pogorszy sprawę. Z mojego doświadczenia wynika, że bardzo często widzi się, jak ktoś nakłada szpachlówkę bezpośrednio na stal, myśląc, że to wystarczy – niestety, efekt jest taki, że po paru miesiącach cała robota idzie do poprawki, bo pojawia się korozja pod szpachlą, a potem cała powłoka odpada płatami. Standardowa procedura w branży lakierniczej wyraźnie mówi: po oczyszczeniu i odtłuszczeniu stali zawsze w pierwszej kolejności nakładamy podkład antykorozyjny. To właśnie ten materiał tworzy szczelną barierę, która blokuje dostęp tlenu i wilgoci do metalu. Wszystkie kolejne warstwy (szpachlówka, podkład wypełniający, emalia czy lakier bezbarwny) mają swoje role, ale bez solidnej podstawy każda z nich jest narażona na odspajanie i uszkodzenia. Takie podejście to nie tylko dobra praktyka, ale wręcz wymóg w profesjonalnych naprawach – nie warto szukać dróg na skróty, bo natura i tak szybko pokaże, gdzie został popełniony błąd.