Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Wybór nieodpowiedniego zestawu powłok lakierowych do podłoży z tworzyw sztucznych to dość powszechny błąd, bo na pierwszy rzut oka wszystkie wymienione podkłady wydają się „mocne” i profesjonalne. Niestety, większość podkładów typu reaktywnego, epoksydowego czy impregnującego jest projektowana z myślą o powierzchniach metalowych lub mineralnych, gdzie kluczowa jest ochrona przed korozją czy wilgocią. Ich skład chemiczny, zwłaszcza twardość i sposób wiązania z podłożem, nie pasuje do struktury typowych tworzyw sztucznych. W przypadku plastiku największym problemem nie jest korozja, tylko przyczepność lakieru do bardzo gładkiej, często antystatycznej powierzchni. Stąd stosowanie podkładów reaktywnych, epoksydowych czy impregnujących może wręcz zaszkodzić – lakierowanie na takich warstwach prowadzi często do łuszczenia się, pękania albo powstawania bąbli. Częsty błąd wynika z przekonania, że im więcej „mocnych” warstw, tym lepiej, ale z mojego doświadczenia wynika, że bez adhesion promotera nawet najdroższy podkład nie utrzyma się na plastiku. Branża lakiernicza wypracowała już swoje dobre praktyki i normy, gdzie dla tworzyw standardem jest zastosowanie podkładu zwiększającego adhezję, dopiero potem reszty systemu lakierniczego. Dodatkowo niektóre podkłady, np. epoksydowe, mogą nawet uszkadzać strukturę niektórych plastików poprzez reakcje chemiczne, co prowadzi do deformacji czy zmatowienia powierzchni. Takie błędne podejście najczęściej bierze się z przenoszenia doświadczeń z metali albo drewna na plastik, co tutaj po prostu nie działa. Warto pamiętać, że w profesjonalnych serwisach samochodowych, przy produkcji mebli czy sprzętu AGD, zawsze zaczyna się od adhesion promotera, bo tylko to gwarantuje trwałość i zgodność z wymaganiami jakościowymi. Odpowiednie dobranie systemu lakierniczego do materiału podłoża to podstawa solidnej roboty.