Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Problem lakierowania krawędzi wewnętrznych jest wbrew pozorom dość częstym źródłem błędów, zwłaszcza wśród początkujących lakierników albo osób, które nie miały okazji podpatrzeć technik profesjonalnych. Najczęstszy błąd polega na tym, że ktoś próbuje jednym przejściem pomalować i pionową, i poziomą ścianę krawędzi – wydaje się to szybkie i praktyczne, ale niestety prowadzi do powstawania grubych warstw lakieru w narożu. Lakier z dwóch kierunków zbiera się wtedy w załamaniu, co skutkuje nie tylko nieestetycznymi zaciekami czy pęcherzami po wyschnięciu, ale także osłabieniem przyczepności powłoki. Z kolei malowanie trzema przejściami: osobno pionowa, osobno pozioma i jeszcze raz samo naroże, jest przesadą – to niepotrzebna komplikacja, bo naroże siłą rzeczy pokrywa się lakierem podczas dwóch przejść i dodatkowa warstwa w tym miejscu prowadzi tylko do nadmiernego nagromadzenia materiału. Stąd biorą się potem przebarwienia lub nawet odpryski przy eksploatacji. Cztery przejścia, z dwukrotnym malowaniem na przemian każdej ze ścian, to już zupełnie niepraktyczne – poza stratą czasu istnieje ryzyko, że lakier zacznie się zbyt szybko nadbudowywać, szczególnie w narożach, a efektem mogą być nieestetyczne wałki, marszczenia czy nawet odpadające płaty powłoki. Typowym błędem myślowym jest też przekonanie, że im więcej przejść, tym lepszy efekt – w praktyce liczy się nie ilość, a precyzja i kontrola nanoszenia materiału. Dobre praktyki podkreślają, że dwie oddzielne aplikacje pozwalają zoptymalizować rozkład lakieru, kontrolować jego rozlewność i unikać typowych problemów, takich jak zalewanie narożników. Wystarczy pamiętać o tej zasadzie, by przyspieszyć pracę i poprawić jakość wykończenia, szczególnie w miejscach, które są najbardziej narażone na uszkodzenia mechaniczne.