Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

W branży lakierniczej jednym z najczęstszych nieporozumień jest przekonanie, że każdą powierzchnię przed aplikacją bazy należy koniecznie odtłuszczać, najlepiej silnym zmywaczem rozpuszczalnikowym albo wodnym. Taka praktyka sprawdza się przy renowacjach, gdzie na powierzchni mogą być zanieczyszczenia, silikon, kurz czy stare powłoki. Jednak w przypadku nowych elementów lakierowanych „mokro na mokro”, które przychodzą z fabryki pokryte podkładem kataforetycznym, sprawa wygląda zupełnie inaczej. Te powierzchnie są już optymalnie przygotowane i ich ruszanie zmywaczem bywa nie tylko zbędne, ale i szkodliwe – środek do odtłuszczania może wniknąć w pory podkładu lub zostać niedokładnie odparowany, co potem skutkuje pęcherzami, oczkami i innymi defektami. Spotkałem się z wieloma przypadkami, gdzie niepotrzebne szorowanie czy mycie nowego elementu prowadziło do problemów podczas lakierowania. Z kolei użycie szlifierki na tym etapie to już poważny błąd – naruszenie powierzchni KTL obniża jej ochronę antykorozyjną i może prowadzić do słabej przyczepności warstw lakierniczych. Typowym błędem myślowym jest traktowanie wszystkich etapów lakierowania według jednego schematu, bez uwzględnienia specyfiki nowych podkładów fabrycznych i technologii „mokro na mokro”. Standardy, jak np. wytyczne BASF czy Standox, jasno zaznaczają, że jeśli element nie był dotykany i jest czysty, nie należy ingerować w niego przed aplikacją bazy. Każda niepotrzebna interwencja to większe ryzyko błędów i dodatkowy czas pracy, który można było zaoszczędzić. Szczególnie w lakiernictwie warto znać różnicę pomiędzy rutyną a technologiczną zasadnością.