Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Wielu osobom wydaje się, że lepkość lakieru można sprawdzać w dowolnej temperaturze, ale niestety to prowadzi do poważnych błędów w praktyce. Gdy pomiar wykonuje się np. przy 0°C, lakier jest znacznie gęstszy niż powinien być. Zdarza się, że ktoś uznaje, że skoro lakier prawie nie płynie, to trzeba go rozcieńczyć, a potem przy normalnej aplikacji w ciepłym miejscu wychodzi katastrofa – wszystko spływa i nie da się uzyskać jednolitej powłoki. Z kolei 10°C też jest zbyt niską temperaturą: wiele lakierów rozpuszczalnikowych w tej temperaturze już zaczyna zmieniać swoją strukturę, a pomiary są bardzo niereprezentatywne. Praca przy takich temperaturach może prowadzić do powstawania tzw. oczek czy marszczeń na powierzchni lakierowanej. No a jeśli ktoś wybierze 30°C – to znowu skrajność w drugą stronę. Wysoka temperatura sprawia, że lepkość bardzo spada, a lakier jest wtedy za rzadki, może zbyt szybko odparować i nie zdążyć się odpowiednio rozłożyć na powierzchni. To często kończy się powstawaniem tzw. suchych zacieków, nierównomiernym połyskiem czy nawet pękaniem warstwy. Typowym błędem jest myślenie, że skoro w hali jest chłodno albo gorąco, to trzeba mierzyć lepkość w takich warunkach. Tymczasem standardy branżowe, zalecenia producentów i wszelkie normy np. ISO jasno wskazują 20°C jako temperaturę referencyjną. Tylko taka temperatura gwarantuje, że lepkość będzie zgodna z deklaracją producenta, a efekty aplikacji powtarzalne i przewidywalne. Moim zdaniem warto o tym pamiętać w każdej pracowni lakierniczej – to jest taka podstawowa rzecz, która pozwala uniknąć wielu kłopotów i nieporozumień, zwłaszcza na etapie doboru rozcieńczalników i ustawień pistoletu natryskowego.