Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Pojęcie materiałów powłokowych bywa mylone z substancjami pomocniczymi albo składnikami wykorzystywanymi w produkcji farb, ale to wcale nie to samo. Przykładowo, kreda, mika czy talk to tylko wypełniacze lub dodatki, które wzbogacają masę powłoki, poprawiając jej niektóre właściwości, jak np. matowość czy trwałość, ale same w sobie nie tworzą powłoki ochronnej na powierzchni. Z kolei minia ołowiana, pył aluminiowy i sadza to pigmenty lub środki antykorozyjne, które stanowią składnik farb – nie są gotowym materiałem powłokowym, bo nie można ich położyć bezpośrednio na powierzchnię i oczekiwać trwałej, funkcjonalnej warstwy. Żywice naturalne, syntetyczne i oleje roślinne to jeszcze inny poziom – to tzw. spoiwa i rozpuszczalniki, które dopiero po połączeniu z pigmentami i pozostałymi składnikami tworzą lakier, farbę czy emalię. Często spotykam się z przekonaniem, że sam pigment lub spoiwo to już gotowy materiał powłokowy, ale to spore uproszczenie. W rzeczywistości materiał powłokowy to produkt końcowy, który nakładamy na powierzchnię celem jej zabezpieczenia. W branżowych normach, np. PN-EN 12944 dotyczącej ochrony antykorozyjnej konstrukcji stalowych, wyraźnie rozróżnia się składniki powłok od gotowych materiałów, które stosuje się w praktyce. Moim zdaniem błąd wynika często z nieświadomości technologicznych procesów produkcyjnych oraz nieznajomości praktycznych zastosowań tych związków. Dopiero gdy pojedyncze składniki zostaną prawidłowo połączone i zastosowane zgodnie ze sztuką, powstaje materiał powłokowy o wymaganych właściwościach ochronnych i estetycznych.