Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Wiele osób błędnie zakłada, że na podkład poliwinylowy można nanosić dowolny kolejny materiał, ale niestety nie jest to takie proste. Lakier bezbarwny, choć używany na sam koniec procesu lakierowania, nie pełni funkcji izolacyjnej, a już na pewno nie zapewni odpowiedniego związania z agresywnym podłożem reaktywnym. Z mojego doświadczenia wynika, że takie skracanie procesu szybko prowadzi do problemów – najczęściej lakier zaczyna odchodzić płatami albo pojawiają się dziwne przebarwienia. Podkład epoksydowy, choć bardzo uniwersalny i odporny na korozję, nie jest zalecany do bezpośredniego nakładania na podkład poliwinylowy. Może dojść do niekorzystnych reakcji chemicznych lub po prostu warstwy się ze sobą nie zwiążą, co później skutkuje delaminacją lub mikropęknięciami. Największym jednak problemem jest użycie szpachlówki poliestrowej – to dość częsty błąd u początkujących. Szpachlówka poliestrowa nie trzyma się dobrze podkładów reaktywnych, bo nie ma tam odpowiedniej porowatości i przyczepności, więc efekty są krótko mówiąc opłakane – odpada, łuszczy się, pojawiają się bąble. Typowym błędem myślowym jest mylenie kolejności warstw – niektórzy sądzą, że skoro szpachlówka wygładza, to można ją dać na wszystko. W praktyce dobrze jest trzymać się sprawdzonych standardów branżowych i nakładać podkład akrylowy jako most łączący podłoże reaktywne z dalszymi warstwami – tylko wtedy mamy pewność trwałości i odporności całego systemu lakierniczego.