Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Wiele osób przy wyborze metody badania jakości powłok kieruje się intuicją i zwraca uwagę na takie parametry jak twardość, elastyczność czy przyczepność. Jednak trzeba pamiętać, że większość tych właściwości sprawdza się metodami, które ingerują w badaną warstwę i niestety są niszczące. Testy twardości zwykle polegają na zarysowaniu powłoki lub wciskaniu w nią twardego ciała, co powoduje trwałe ślady albo wręcz uszkodzenie struktury. Podobnie jest z badaniem elastyczności – najczęściej używa się tu próby zginania blachy z powłoką lub tzw. testu udarowego, gdzie powłoka musi wytrzymać konkretne odkształcenie bez pęknięcia. To z reguły kończy się nieodwracalnym uszkodzeniem fragmentu próbki, co wyklucza użycie tej metody na gotowym wyrobie. Przyczepność natomiast najczęściej sprawdza się metodą siatki nacięć lub próbą odrywową, gdzie trzeba fizycznie naruszyć warstwę powłoki, żeby ocenić jej przyleganie do podłoża – i ponownie, jest to metoda destrukcyjna. Moim zdaniem, łatwo się pomylić, bo te cechy są bardzo istotne dla ogólnej jakości, ale jeśli zależy nam na nieniszczącym badaniu gotowego wyrobu, to tylko pomiar grubości daje taką możliwość. W branży od lat obowiązuje zasada, by na etapie odbioru technicznego nie uszkadzać zabezpieczeń – i właśnie dlatego mierniki grubości są podstawowym narzędziem w pracy inspektora jakości. Warto o tym pamiętać w praktyce, bo dobór złej metody może skutkować niepotrzebnymi stratami materiału lub czasem na poprawki.