Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

W przypadku badań powłok lakierowych bardzo często pojawia się pokusa, żeby skupić się na takich cechach jak przyczepność, elastyczność czy rozlewność, bo wydają się one kluczowe dla końcowej jakości wyrobu. Trzeba jednak pamiętać, że większość testów tych właściwości jest destrukcyjna – choćby badanie przyczepności, gdzie fragment powłoki zostaje celowo oderwany od podłoża (np. test siatki nacięć według PN-EN ISO 2409). To samo dotyczy elastyczności, którą sprawdza się przez wyginanie próbki lub testy udarowe (testy wahadłowe, testy gięcia na trzpieniu), co prowadzi do trwałego uszkodzenia powłoki. Rozlewność natomiast ocenia się jeszcze na etapie mokrego lakieru, więc to raczej parametr procesu, a nie gotowego produktu. Typowym błędem jest myślenie, że te cechy można ocenić szybko i bezinwazyjnie już po nałożeniu i wyschnięciu lakieru – niestety, tak nie jest. Dlatego właśnie przemysł stawia na pomiar grubości jako główną metodę nieniszczącą. Normy branżowe, np. PN-EN ISO 2808 czy wytyczne polskich producentów farb i lakierów, jasno wskazują, że tylko pomiar grubości nie narusza ciągłości powłoki, pozwalając jednocześnie wykryć złe nałożenie, niedociągnięcia czy zbyt dużą ilość materiału. Z mojego punktu widzenia to najpewniejszy sposób kontroli jakości, który minimalizuje ryzyko uszkodzenia gotowego produktu. Pamiętaj więc, że jeśli zależy Ci na nieniszczącym sprawdzeniu powłoki, wybierasz zawsze właśnie pomiar grubości.