Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

W przypadku badania jakości powłok suchych bardzo ważne jest rozróżnienie pomiędzy metodami niszczącymi a nieniszczącymi, bo od tego zależy, czy badana próbka zostanie uszkodzona, czy nadaje się do dalszego wykorzystania. Pomiary krycia, czyli ilości farby lub lakieru pokrywającej podłoże, są wykonywane bez ingerencji w strukturę powłoki – tutaj sprawdza się zwykle poprzez wizualną ocenę, czasem przy pomocy specjalnych przyrządów pomiarowych, czy warstwa jest jednolita i nieprzezroczysta. Krycie określa głównie walory estetyczne, rzadko kiedy mówi cokolwiek o wytrzymałości powłoki, a przy tym absolutnie nie niszczy próbki. Pomiar lepkości natomiast dotyczy wyłącznie samej farby lub lakieru w stanie ciekłym, jeszcze zanim zostanie naniesiona na podłoże – używa się do tego najczęściej kubków wypływowych Baumego lub Forda. Lepkość decyduje o tym, jak farba rozprowadza się podczas nakładania, ale nie ma nic wspólnego z gotową, suchą powłoką. Kolejnym popularnym parametrem jest grubość powłoki – w nowoczesnych laboratoriach mierzy się ją głównie przyrządami magnetycznymi lub ultradźwiękowymi, które absolutnie nie ingerują w strukturę warstwy i nie uszkadzają jej. Co najwyżej, w wyjątkowych sytuacjach, do potwierdzenia grubości stosuje się metodę mikroskopową na przekroju, ale robi się to wyłącznie na specjalnych próbkach. To, co często prowadzi do błędnych odpowiedzi, to przekonanie, że każda interakcja z powłoką może ją uszkodzić, podczas gdy większość rutynowych testów powinna być jak najmniej inwazyjna. Z mojego doświadczenia wynika, że tylko testy przyczepności, gdzie rzeczywiście odrywa się fragment powłoki od podłoża lub wykonuje głębokie nacięcia, są uznawane za typowe metody niszczące. Warto zapamiętać, że wybór metody zależy nie tylko od tego, co chcemy sprawdzić, ale też od tego, czy później dana powłoka ma być jeszcze używana czy nie.