Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

W praktyce lakierniczej łatwo pomylić różne metody badań powłok i nie zawsze intuicja prowadzi do dobrych wniosków. Sporo osób uważa, że pomiar grubości czy lepkości może być niszczący, ale to nie do końca tak działa. Grubość lakieru mierzy się najczęściej metodami nieniszczącymi, jak pomiar indukcyjny lub magnetyczny (norma PN-EN ISO 2808), który nie narusza powierzchni – to po prostu przykładamy miernik i odczytujemy wynik, bez żadnej szkody dla powłoki. Tak samo z rozlewnością – tu sprawdza się, jak lakier rozprowadza się po powierzchni w stanie płynnym, zanim jeszcze wyschnie, np. za pomocą specjalnych rozlewnościomierzy lub prostą próbą na szkle. To badanie przeprowadza się jeszcze przed utworzeniem powłoki, więc nie ma ryzyka uszkodzenia gotowego wyrobu. Lepkość natomiast jest mierzona w laboratorium przy użyciu kubków wypływowych lub wiskozymetrów i dotyczy samej cieczy lakierniczej, a nie utwardzonej powłoki – tutaj też nie ma mowy o jakimkolwiek niszczeniu. Typowym błędem jest utożsamienie badań fizykochemicznych lakieru z badaniem gotowej powłoki na elemencie – a przecież każda z tych metod służy do czegoś innego i nie każda niesie ryzyko uszkodzenia. Jedynie testy przyczepności, które polegają na próbie oderwania powłoki od podłoża, rzeczywiście pozostawiają trwałe ślady i dyskwalifikują dany fragment z dalszego użytkowania. Warto o tym pamiętać w praktyce, bo niepoprawne zastosowanie metod niszczących może prowadzić do niepotrzebnych strat materiałowych i nieporozumień z klientem.