Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

W branży materiałów ściernych nietrudno się pomylić przy interpretacji oznaczeń takich jak P180, bo systemy klasyfikacji bywają mylące i czasem nawet doświadczeni fachowcy się na tym łapią. Wiele osób sądzi, że litera „P” oznacza rodzaj podłoża, np. papier, ale to uproszczenie. Faktycznie FEPA, czyli europejska norma, stosuje literę „P” jako przedrostek do klasy granulacji ziarna, niezależnie od tego, czy podłożem jest papier, płótno, czy inne tworzywo. Moim zdaniem to popularne nieporozumienie wynika z tego, że wiele najczęściej używanych materiałów ściernych jest właśnie na papierze, więc automatycznie kojarzymy „P” z papierem. Kolejny błąd myślowy to przekonanie, że liczba po literze „P” oznacza ilość ziaren na centymetr kwadratowy. To nieprawda – standard FEPA określa przedział wielkości pojedynczego ziarna, a nie ich ilość na danej powierzchni. Takie uproszczenie bierze się chyba z prób analogii do innych systemów oznaczeń, na przykład siatek do przesiewania albo drobnych filtrów, ale w tym przypadku jest to podejście mylące. Również niektórzy sądzą, że liczba 180 oznacza mikrometryczną wielkość ziarna – tu jest najbliżej prawdy, choć, technicznie rzecz biorąc, rozmiar ziarna w P180 określa się jako zakres, a nie jedną konkretną wartość, ale potocznie przyjmujemy uproszczenie 180 μm, bo to ułatwia szybki dobór materiałów w warsztacie. Natomiast podłoże płócienne nie jest w żaden sposób zaszyte w oznaczeniu „P”, bo tu liczy się właściwość ścierna, a nie rodzaj nośnika. W praktyce niewłaściwe rozumienie tych oznaczeń prowadzi do doboru złego materiału, co skutkuje problemami na etapie obróbki – na przykład zbyt grube ziarno uszkadza powierzchnię, a zbyt drobne nie radzi sobie z usuwaniem starych powłok. Dlatego warto trzymać się norm FEPA i korzystać z tabel producenta, bo tylko wtedy mamy pewność, jakiego materiału używamy i jakie efekty uzyskamy podczas szlifowania czy przygotowania powierzchni.