Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

W branży motoryzacyjnej i ogólnie podczas prac lakierniczych dobór gradacji papieru ściernego ma kluczowe znaczenie dla efektu końcowego. Wielu początkujących popełnia błąd, myląc zastosowania papierów drobnoziarnistych i tych o większej gradacji. Papier o gradacji P2500 jest niezwykle drobny — jego ziarno wręcz poleruje powierzchnię, a nie usuwa poważnych defektów. Dlatego używanie go do śladów biteksu, czyli resztek masy bitumicznej, jest praktycznie bez sensu – tu potrzeba zdecydowanie mocniejszego środka, na przykład szpachelki, rozpuszczalnika czy papieru o gradacji rzędu P80–P120. Małe ogniska korozji wymagają najpierw usunięcia rdzy, co najlepiej zrobić grubszym papierem lub szczotką drucianą, a nie P2500 – on sobie z tym zwyczajnie nie poradzi, tylko się zapcha i nie da efektu. Jeżeli chodzi o duże zacieki na bazie, to zacieki tego typu likwiduje się też papierami średnioziarnistymi, czasem nawet P600–P1000, bo trzeba najpierw zmatowić i zniwelować różnicę w fakturze; gradacja P2500 jest już za delikatna, zostawią po niej ślady tylko naprawdę minimalne. Typowym błędem jest traktowanie papierów typu P2500 jako uniwersalnego środka na wszystko – to raczej narzędzie do finalnych poprawek na idealnie przygotowanych powierzchniach lakierniczych, a nie do cięższych prac wstępnych. Warto zapamiętać: zbyt drobny papier do cięższych zadań to strata czasu i materiału, a efekt może być mizerny. Sztuka polega na dobraniu gradacji do rodzaju defektu – i tu właśnie P2500 będzie skuteczny wyłącznie przy usuwaniu rys oraz lekkich zmatowień na już wypolerowanej powłoce lakierowej, bo po prostu na więcej nie pozwala jego budowa.