Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

W praktyce branżowej spotykam się często z mylnym podejściem do wyboru papieru ściernego – wiele osób uważa, że im drobniejsze ziarno, tym lepiej do wszystkiego. To nie do końca prawda. Papier ścierny o ziarnistości P2500 to już bardzo drobny materiał, który nie nadaje się do agresywniejszych prac, takich jak usuwanie małych ognisk korozji czy dużych zacieków na bazie. Korozja wymaga zdecydowanie grubszych papierów, najczęściej w zakresie P80–P180, ponieważ te są w stanie usunąć utlenioną warstwę metalu i głębsze uszkodzenia. Stosowanie P2500 na korozję byłoby kompletną stratą czasu i materiału – takie ziarno nie poradzi sobie z czymś twardym i głęboko zakorzenionym. Jeśli chodzi o zacieki na bazie, to jak dla mnie lepiej sięgnąć po papier w okolicy P800-P1200, który zapewni szybkie zbicie nadmiaru materiału, a dopiero potem przeskoczyć do drobniejszych ziarnistości na wykończenie. Często spotykam się też z przekonaniem, że P2500 nadaje się do usuwania pozostałości materiałów konserwacyjnych, ale to też nie to — takie resztki lepiej usuwać chemicznie lub, jeśli są mocniejsze, papierem o średniej gradacji. Z mojego doświadczenia wynika, że zbyt drobny papier do takich zadań po prostu się zapycha i nie spełnia swojej funkcji. Największym błędem jest jednak traktowanie wszystkich zadań tym samym papierem. Dobór gradacji to podstawa dobrej roboty – zawsze trzeba dopasować ją do konkretnego defektu na powierzchni. P2500 zostawiamy więc na końcowe etapy, przed polerowaniem, żeby przygotować lakier do uzyskania maksymalnej gładkości i połysku. Warto zawsze zastanowić się, co chcemy osiągnąć, zanim sięgniemy po konkretny papier.