Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

W praktyce warsztatowej łatwo pomylić różne rodzaje papierów ściernych, bo z zewnątrz niektóre wydają się bardzo podobne. Jednak kluczowe są szczegóły techniczne takie jak odporność na wodę, rodzaj podłoża czy typ ścierniwa. Wiele osób zakłada, że każdy papier ścierny nadaje się do maszynowego użycia albo że nie robi różnicy, czy powierzchnia będzie mokra czy sucha – to spory błąd, bo specjalistyczne papiery, jak papier wodny, posiadają cechy, które wykluczają ich stosowanie na sucho lub w urządzeniach mechanicznych. Tego typu papier ścierny, jaki widać na zdjęciu, przy szlifowaniu na sucho zapycha się bardzo szybko, przez co traci właściwości ścierne, a nawet może uszkodzić obrabianą powierzchnię. Z kolei przy szlifowaniu maszynowym – szczególnie na mokro – łatwo dochodzi do rozwarstwienia papieru, a same urządzenia nie są projektowane do pracy z wodą, co grozi ich uszkodzeniem. Typowe błędne założenie to przekonanie, że im wyższa gradacja, tym papier nadaje się do wszystkiego i wszędzie – niestety, tak nie jest. Standardy branżowe, m.in. w lakiernictwie i stolarstwie, jasno określają sposoby użycia papieru ściernego wodnego: zawsze ręcznie, z wodą i w etapie finalnego wykańczania powierzchni. Ignorowanie tych zasad skutkuje nie tylko słabym efektem wizualnym, ale także stratą materiału i czasu. Z mojego doświadczenia wynika, że wielu początkujących praktyków popełnia błąd właśnie przez nieczytanie oznaczeń na papierze i brak znajomości właściwości poszczególnych produktów. Warto więc zawsze dopasować narzędzie ścierne do konkretnego zadania i warunków pracy.