Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Jednym z najczęstszych błędów podczas lakierowania pasmowego jest zbyt małe lub zbyt duże nachodzenie kolejnych pasm na siebie. Wybierając wartości takie jak 0,2, 0,3 czy 0,4 szerokości pasma poprzedniego, można wpaść w pułapkę nierównomiernej aplikacji lakieru. W praktyce prowadzi to do powstawania wyraźnych granic między pasmami, szczególnie gdy lakier jest półmatowy lub metalizowany. Szczerze mówiąc, spotkałem się z sytuacjami, gdy ktoś sądził, że dzięki mniejszemu nachodzeniu zaoszczędzi materiał – niestety efekt końcowy zawsze zawodzi, bo pojawiają się smugi, prześwity albo miejsca o wyraźnie innej grubości warstwy. Przesadne cięcie tej zakładki poniżej połowy szerokości pasma to typowy błąd początkujących albo osób, które bardziej patrzą na czas niż na jakość. W teorii może się wydawać, że 0,2 czy 0,3 to niewielka różnica, ale z mojego doświadczenia wynika, że różnica jest bardzo zauważalna już na etapie wysychania lakieru. Co ciekawe, niektórzy próbują kompensować mniejsze zakładki zwiększając ilość lakieru na każdym pasie, ale to prowadzi do zacieków albo zbyt grubych warstw, które potem trzeba szlifować. Standardy branżowe oraz zalecenia producentów sprzętu lakierniczego wskazują jasno: zachodzenie na połowę szerokości to kompromis między wydajnością a jakością, dzięki czemu powłoka jest jednolita, odporna mechanicznie i estetyczna. Warto też zrozumieć, że lakier rozkłada się w formie stożka, a brzegi każdego pasa są mniej nasycone materiałem – stąd konieczność większego zachodzenia. Stosowanie mniejszego nachodzenia to nie tylko ryzyko wizualnych wad, ale również problem z wytrzymałością czy odpornością na czynniki zewnętrzne. Zawsze lepiej jest zachować zalecaną wartość, nawet jeśli wydaje się, że to drobiazg – bo potem poprawki są dużo bardziej czasochłonne i kosztowne.