Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Wiele osób wybiera do szlifowania podkładów zbyt gruby papier ścierny, licząc, że szybciej wyrówna powierzchnię. To jest jeden z najczęstszych błędów, zwłaszcza przy pracy z nowoczesnymi, wodorozcieńczalnymi podkładami. Papier 180 na sucho to stanowczo za niska gradacja – zostawia głębokie rysy, które potem są widoczne nawet po kilku warstwach lakieru nawierzchniowego. To się może sprawdzić przy wstępnym wyrównaniu szpachlówek, ale nie na etapie podkładu. Z kolei 500 na sucho – trochę lepiej, ale nadal zbyt grubo, szczególnie jeśli chodzi o przygotowanie powierzchni pod lakier na połysk. To typowy wybór przy podkładach rozpuszczalnikowych, gdy czasu brak, ale w przypadku podkładów wodnych to się zemści. Gradacja 100 na mokro to zupełnie nietrafiony pomysł: ta gradacja jest zdecydowanie zbyt gruba, nawet na mokro – narobisz więcej szkód niż pożytku. Wszystkie te odpowiedzi wynikają często z błędnego przekonania, że im szybciej zeszlifujemy, tym lepszy efekt, albo że papier o niskiej gradacji wystarczy wygładzić podkład. Prawda jest taka, że przy nowoczesnych lakierach, a zwłaszcza podkładach wodorozcieńczalnych, rysy po grubym papierze bardzo łatwo wychodzą na gotowej powierzchni. Praktyka i dobre standardy branżowe, np. stosowane w lakiernictwie samochodowym czy stolarskim, jasno wskazują: ostatni etap szlifowania podkładów wodorozcieńczalnych to papier ścierny o gradacji 1000, najlepiej na mokro. Zapewnia to gładkość, szczelność i idealne przygotowanie pod dalsze warstwy lakieru, co przekłada się na wytrzymałość i estetykę końcowego efektu. Moim zdaniem zawsze warto poświęcić te kilka minut więcej na dokładne szlifowanie, bo potem nie trzeba poprawiać lakieru przez rysy czy "mapy" po nierównym podkładzie.