Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

W branży lakierniczej i stolarskiej często spotyka się sporo nieporozumień dotyczących doboru gradacji papieru ściernego, zwłaszcza przy pracy z podkładami wodorozcieńczalnymi. Część osób wybiera zbyt grubą gradację, na przykład 180 – zarówno na mokro, jak i na sucho – sądząc, że szybciej osiągną idealnie równą powierzchnię. To niestety prowadzi do powstawania głębokich rys, które potem bardzo trudno zakryć, zwłaszcza jeśli nakładamy cienkie warstwy lakieru nawierzchniowego. Szlifowanie na sucho, nawet drobniejszym papierem, ryzykuje przegrzanie delikatnej warstwy podkładu wodnego, co często kończy się nieestetycznym zmatowieniem lub nawet odspojeniem powłoki. Z kolei wybór bardzo drobnej gradacji, lecz stosowanej na sucho (np. 1000 na sucho), też nie jest dobrym pomysłem – suchy pył zapycha papier, powoduje smugi, a ścieranie jest nierównomierne. Używanie gradacji 1000 na mokro pozwala nie tylko na dokładne i równomierne wygładzenie powierzchni, ale też minimalizuje ryzyko przetarć oraz tzw. "łysych plam". Moim zdaniem sporo osób nie docenia, jak duże znaczenie ma szlifowanie na mokro przy podkładach wodnych – woda odprowadza ciepło i wiąże pyły, przez co efekt końcowy jest zdecydowanie lepszy. Warto zawsze stosować się do zaleceń producentów materiałów lakierniczych i nie ulegać pokusie „pójścia na skróty”, bo w praktyce to właśnie detale – jak właściwa gradacja i technika szlifowania – decydują o jakości i trwałości końcowej powłoki.