Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Lakierowanie proszkowe wymaga precyzyjnego utrzymania parametrów technologicznych, zwłaszcza w zakresie utwardzania powłoki. Bardzo często spotyka się przekonanie, że utwardzanie powinno zachodzić w bardzo wysokich temperaturach, czasem nawet powyżej 350°C. Takie myślenie wynika często z porównania do innych technologii, jak np. wypalanie ceramiki czy wyżarzanie metali, gdzie rzeczywiście stosuje się ekstremalne temperatury. Jednak w przypadku lakierowania proszkowego przewidziano inny zakres – większość proszków, zarówno poliestrowych, jak i epoksydowych, wymaga utwardzania w temperaturze 140–200°C. Ustawienie pieca na 350°C lub więcej mogłoby prowadzić do przegrzewania detali, uszkodzenia zarówno powłoki, jak i podłoża (szczególnie w przypadku aluminium lub ocynku), a nawet zniszczenia samego elementu. Z kolei temperatury rzędu 50–100°C są zdecydowanie za niskie, żeby proszek się stopił i przeszedł w fazę utwardzoną – powłoka byłaby krucha, matowa, miejscami mogłaby się po prostu obsypywać. Taki błąd wynika najczęściej z pomylenia etapów: czasem 50–100°C stosuje się do suszenia wstępnego detalu (po myciu czy fosforanowaniu), ale to zupełnie inny proces. W branżowych normach, np. PN-EN 13438, jasno wskazuje się zalecane temperatury i czasy utwardzania, bo tylko wtedy dostaje się powłokę trwałą, odporną na korozję i ścieranie. Opierając się na doświadczeniu z warsztatu, widziałem przypadki, gdzie za wysokie temperatury powodowały żółknięcie lub odpadanie lakieru – nie warto ryzykować. Dlatego tak istotne jest trzymanie się standardów i nie sugerowanie się innymi procesami cieplnymi. To, że coś wymaga pieca, nie znaczy, że od razu trzeba go rozgrzać do maksimum. Poprawne utwardzenie to gwarancja jakości.