Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Wiele osób sądzi, że problemy związane ze spękaniami powłoki lakierowej wynikają głównie z techniki nakładania, grubości warstw czy nawet złego czasu odparowania. Owszem, te czynniki mają duże znaczenie w kontekście jakości wykończenia, ale akurat typowe spękania – takie pajęczynki czy pęknięcia sieciowe – to najczęściej efekt zmian temperatury podczas samego lakierowania albo już na etapie schnięcia. Gdy lakier jest nałożony za grubo, rzeczywiście mogą pojawić się inne defekty, jak zacieki czy marszczenie, ale niekoniecznie spękania – te pojawiają się raczej, gdy lakier lub podłoże reaguje na gwałtowne różnice temperatur. Z kolei niewłaściwie naniesiona powłoka, np. z pominięciem etapu matowania albo oczyszczania, skutkuje raczej złym przyleganiem lakieru, odparzeniami, bąblami czy łuszczeniem się. Często spotykam się z opinią, że krótki czas odparowania rozpuszczalnika przed kolejną warstwą może być przyczyną spękań, ale to prowadzi raczej do zamknięcia wilgoci w powłoce i powstawania „rybiego oka”, ewentualnie do późniejszych pęcherzy, a nie typowych pęknięć. Z mojego punktu widzenia, powtarzający się błąd to nieuwzględnianie wpływu otoczenia – a przecież każdy profesjonalny warsztat powinien mieć kontrolowaną temperaturę i wilgotność. Dopiero gdy zmiany temperatury są gwałtowne, powłoka dostaje szoku termicznego i wtedy pojawiają się spękania. W skrócie: źle dobrana grubość, niewłaściwe nakładanie czy zbyt szybkie suszenie na pewno pogorszą jakość naprawy, ale prawdziwe spękania to najczęściej zasługa nieprzemyślanych różnic temperatur w czasie aplikacji i schnięcia lakieru. To niestety jeden z tych detali, które oddzielają robotę rzemieślniczą od prawdziwie fachowej.