Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Jeśli zastanowimy się nad powstawaniem „skórki pomarańczy” podczas lakierowania, to można się łatwo pomylić i szukać przyczyn w parametrach takich jak lepkość lakieru, ciśnienie natrysku czy odległość pistoletu. Rzeczywiście, każdy z tych czynników ma ogromny wpływ na jakość powłoki, ale nie wszystkie są bezpośrednią przyczyną tego konkretnego defektu. Zbyt niska lepkość lakieru spowoduje raczej efekt zacieków lub spływanie materiału niż powstanie nierówności przypominających powierzchnię cytrusa – lakier będzie zbyt rzadki i nie utrzyma się równomiernie. Z kolei za wysokie ciśnienie natrysku zazwyczaj prowadzi do „pylenia”, czyli zbyt mocnego rozbicia lakieru, co może powodować chropowatość, ale bardziej w formie proszkowej struktury, nie typowej mory. Odległość pistoletu też jest ważna, bo za mała może prowadzić do zbyt grubej warstwy i zacieków, a za duża do przesuszenia materiału jeszcze w powietrzu, ale efekt, o którym mowa, pojawia się głównie wtedy, gdy rozcieńczalnik odparuje zbyt szybko. To prowadzi do tego, że lakier nie zdąży się rozlać i wygładzić, przez co zostają nierówności. Moim zdaniem często myli się te skutki, bo wszystko wydaje się powiązane z techniką aplikacji, ale według fachowej literatury i praktyków branży kluczowy jest właśnie dobór rozcieńczalnika i warunków schnięcia. Standardy lakiernicze jasno to podkreślają – parametry aplikacji są tylko jednym z elementów, a rozcieńczalnik i czas jego odparowania decydują o gładkości powierzchni. Często spotykam się z opiniami, że wystarczy zmienić ciśnienie czy dystans, ale to tylko maskuje problem – sedno tkwi w chemii i fizyce procesu schnąćia, a nie tylko w manualnych umiejętnościach operatora.