Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Pojęcie korozji bywa często błędnie kojarzone z różnymi innymi zjawiskami, które prowadzą do niszczenia materiałów, jednak technicznie rzecz biorąc, nie wszystkie z nich są poprawnym określeniem dla opisanego procesu. Korozja cierna to coś zupełnie innego – odnosi się do uszkodzeń powierzchni powstających na skutek tarcia mechanicznego, często w połączeniu z drobnymi cząstkami lub z udziałem środowiska korozyjnego, jak w przypadku tzw. zużycia tribologicznego. Korozja biologiczna dotyczy z kolei sytuacji, gdy za niszczenie materiału odpowiadają mikroorganizmy, np. bakterie siarkowe, które przyspieszają degradację rur stalowych w instalacjach wodnych. To zjawisko spotyka się raczej w środowiskach wilgotnych, ściekowych czy glebie, a nie przy wysokich temperaturach i obecności tlenu z powietrza. Natomiast korozja atmosferyczna, choć dotyczy oddziaływania czynników atmosferycznych na stal, zwykle zachodzi w warunkach normalnych temperatur i wilgotności – chodzi tu głównie o długofalowe procesy zachodzące na zewnątrz budynków czy konstrukcji stalowych, a nie o bezpośrednią reakcję żelaza z tlenem w ekstremalnych temperaturach, jak podczas obróbki cieplnej. Typowym błędem jest sprowadzanie wszystkich typów korozji do jednego worka, tymczasem w branży obowiązują ścisłe definicje i rozróżnienia. Moim zdaniem, brak rozgraniczenia pomiędzy samą reakcją chemiczną a innymi mechanizmami niszczenia wynika z niedostatecznego zapoznania się z normami, np. PN-EN ISO 8044, które precyzują te zagadnienia. Praktyka inżynierska pokazuje, że właściwe rozpoznanie typu korozji pozwala dobrać skuteczne metody ochrony materiałów, a nieprawidłowe rozumienie tematu prowadzi do niepotrzebnych strat i błędów technologicznych.