Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

W branżowych realiach dość często spotyka się nieporozumienia dotyczące narzędzi ręcznych stosowanych przy wykańczaniu powierzchni lakierowanych. Przykładowo, cyklina absolutnie nie służy ani do kontroli twardości lakieru, ani do polerowania czy matowania. Kontrola twardości lakieru realizowana jest za pomocą specjalistycznych urządzeń, takich jak twardościomierze, które pozwalają ocenić stopień utwardzenia powłoki na podstawie odcisku lub oporu – cyklina pod tym względem jest zupełnie bezużyteczna. Z kolei miejscowe polerowanie odbywa się przy użyciu specjalnych past oraz padów polerskich – cyklina nie nadaje się do rozcierania ani wygładzania większych powierzchni, bo jej ostrze może spowodować mikrorysy lub zarysować lakier, jeśli ktoś użyje jej nieumiejętnie. Jeśli chodzi o matowanie przed zaprawkami, to tu kluczowe są materiały ścierne o określonej gradacji, takie jak matujące gąbki czy papiery ścierne, które zapewniają odpowiednią przyczepność kolejnych warstw lakieru czy podkładu. Cyklina nie pozwala na równomierne zmatowienie powierzchni i nie jest akceptowana w tej roli przez profesjonalistów. Nierzadko osoby początkujące mylą ścinanie pojedynczych skaz z szerszymi czynnościami obróbki powierzchni, ale w rzeczywistości cyklina jest narzędziem typowo naprawczym – stosuje się ją punktowo, precyzyjnie, tylko tam, gdzie pojawiły się defekty pyłowe. Prawidłowe rozumienie tej techniki to podstawa, żeby nie narobić sobie więcej szkody niż pożytku. W praktyce, zgodnie z normami warsztatowymi, do matowania czy polerowania zawsze używa się narzędzi i materiałów dedykowanych – cyklina jest dodatkiem, a nie zamiennikiem tych technologii.