Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Krążki papieru ściernego, takie jak na zdjęciu, często mylone są z papierem do ręcznych prac, ale ich konstrukcja i przeznaczenie są zupełnie inne. Przede wszystkim, okrągły kształt i specjalne podkłady (na przykład z systemem rzepów) czynią je niepraktycznymi do ręcznego szlifowania – trudno byłoby uzyskać równomierny efekt bez maszyny, a sam papier szybko by się rolował i niszczył. Szlifowanie ręczne na sucho, choć popularne, wymaga raczej arkuszy lub gąbek ściernych, które można dostosować do dłoni i powierzchni. Z kolei praca na mokro, zarówno ręczna, jak i maszynowa, wymaga zupełnie innego rodzaju papieru – z podkładami odpornymi na wilgoć, często nawet z domieszką lateksu lub tworzyw sztucznych. Typowe krążki jak te są po prostu nieprzystosowane do kontaktu z wodą, szybko tracą właściwości i mogą się rozwarstwiać. W praktyce, jeśli ktoś stosuje takie papiery do szlifowania na mokro, to często narzeka na zużycie i niską efektywność. Moim zdaniem częstym błędem jest też przekonanie, że każdy papier ścierny nadaje się do każdego narzędzia – a jednak w branży obowiązuje zasada „odpowiedni papier do odpowiedniej technologii”. Dlatego w profesjonalnych warsztatach czy halach produkcyjnych zawsze dba się o dobór papieru ściernego nie tylko pod kątem granulacji, ale też formy i odporności na warunki pracy. Warto pamiętać, że nieprawidłowe zastosowanie materiałów ściernych to nie tylko straty materiałowe, ale też ryzyko uszkodzenia obrabianej powierzchni oraz narzędzi. Fachowcy po prostu trzymają się standardów – papier pokazany na rysunku to typowy wybór do maszynowego szlifowania na sucho i nic innego nie sprawdzi się równie dobrze.